काही माणसांना आपण आपल्या आयुष्यात खुप महत्व देतो . त्यावेळी आपण हे असे का करतो ….? ही माणसे आपण आपली मानतो , कारण आपल्याला स्वत:ला कुठेतरी हे जाणवत असते , कधी कधी त्याचा प्रत्ययही घडलेला असतो की आपल्या आयुष्यात त्याना जेवढे महत्व आहे तेवढेच मलाही त्या व्यक्तिच्या आयुष्यात महत्व आहे . मग आपल्यातील हे आपलेपण त्या व्यक्तीला अनेक त-हानि पटवून देतो अगदी प्रामाणिकपणे . सुरवातीला आपली ह्या प्रमानिकतेबाबत त्या व्यक्तिकडूनही तितकाच आणि तसाच प्रतिसाद मिळावा ही अपेक्षा नसतेच ….! पण ही अवस्था फार काळ नाही टिकत …!
कारण ह्या आपलेपणाचा हळुहळु आपल्या नकळत एक मानसिक गुंता होंत जातो . हळुहळु आपण आपलेपण त्या व्यक्तीवर ठसविण्याच्या प्रयत्नात लादण्याचा प्रयत्न होंत जातो . सुरवातीला त्या व्यक्तिकडूनही आपल्याला प्रतिसाद मिळतो अगदी तेव्हढ़य़ाच उर्मितुन आणि ऒढीतुन पण जसे "अति परिचयात अवदन्या" अश्या तर्हेने या अति आपुलकीने , ओढाळ मनाला कुठेतरी शह बसतो आणि ती ओढ हळुहळु खूंटत जाते ! हे खूंटणे त्यावेळी एकाचवेळी दोघांच्याही किंवा एकावेळी एकाच्याच लक्षात येते त्यावेळी त्यांच्यातील आपलेपण कुठेतरी थरथरते आणि मग ते तुटक तुटक होते व् नंतर कदाचित ते कायमचे लोप पावते …!!
असे घडण्याची दोन कारणे असू शकतात एक म्हणजे हे आपलेपण नेमक्या त्या क्षणी पालवी धरते ज्याक्षणी कोरड्या मनाला कुठूनतरी ओलावा लाभतो ….! पण पुढे हीच पालवी म्रुगजळाने आभासाने फुललेली असते असे लक्षात येते ….!
आणि दुसरे म्हणजे ज्यावेळि प्रेम-जिव्हाळा , आपुलकी आपला हक्क सांगू लागते त्यावेळी जबाबदारिचा विसर पडलेला असतो . त्याचवेळी दोनही व्यक्तिमधील अहं सदैव जागा असेल तर तो या आपुलकिच्या हक्काने आधिक जोपासला जातो आणि त्यामुळे तो अहं अधिक दाट , गडद , गहिरा , ठळक होउन ज्या आपुलकीने त्याना जवळ आणलेले असते त्याचाच नाश करत जाते …!! आणि गैरसमजाना अधिक पेव फूटते ….! असा हा गुंता /तेढा वाढत गेला की मग नात्याचा आपोआपच अंत होतो ….!
" समिधा "
