एका काव्यवाचनाचं आमंत्रण आलं....! खुप खुष होते ! अगदी घरात ह्यांच्या पासून आत्ताच कविता करू लागलेल्या लहान लेकीलाही कितीतरी वेळा विचारून झाले "कोणती कविता वाचून दाखवू ...? "
ह्यांच म्हणनं "बघ , तुला आवडेल ती वाच...!"
आणि लेकीचं आपलं भलतंच "आई जी तुला पाठ आहे ती तू वाच ! (हं मी तिला तिची पुस्तकातली कविता पाठ करायला सांगते नं त्याचं उट्ट काढायला म्हणत असेल कदाचीत
😊😊). माझ्या मते कविता पाठ असण्याशी आणि वाचन करण्याशी काय तरी संबंध असतो का आजकाल ?..
😃काव्यवाचनाला आजकाल कवि लोक डायरी (हल्ली कवितांची डायरी नेणं अगदीच बैकवर्ड लक्षण हं )नाहीतर अन्ड्राइड मोबाईल नेतात !
एका झटक्यात सॉफ्ट टच करून हवं ते स्क्रीनवर पहाता येतं ! इतकं सारे सोप्पे मार्ग असतांना कविता पाठ कशाला हवी?
काव्यवाचनाचा दिवस ....कल्याण सार्वजनिक वाचनालयचं सभागृह
प्रेक्षकांनी तुडूंब भरलाय....! मनात धाकधूक होती , तरी काव्यवाचनाचा उत्साह कमी झालेला नव्हता...! तेवढ्यात आयोजकांनी सर्व कवि लोकांना काव्यवाचन करण्यास स्टेजवर बसण्यासाठी बोलवलं ! आम्ही सगळे आपआपला जामानिमा सांभाळत स्टेजकडे निघालोच होतो ....तेवढ्यात आयोजकांमधील एकानं हाताचा पंजा वर करीत हातावरील एक पेनाने काढलेली डीझाईन दाखवत ही अशी डीझाईन स्टेजच्या जवळ काढायची आहे कुणाला येईल? डिझाईन साधीच होती . एका टिंबाला पकडून एक एक रेषेला वर्तुळाकार फिरवून जोडून असे असे अनेक रेषांचे एक वर्तूळ काढायचे होते ! आणि त्यांनी मलाच सांगितलं ....
रांगोळी कुणीतरी आणून दिली मी आपलं सोप्प सोप्प म्हणत होते पण भलतीत कॉम्प्लिकेटेड रांगोळी होती.... पण माझं नशीब एक वयस्कर कवयित्री माझ्या मदतीला आल्या...त्यांनीच रांगोळी पुर्ण केली...मी आपली रांगोळीचे पांढुरके हात झटकत स्टेजवर गेले ... सारे कवि लोक स्थानापन्न झाले होते...!
सुत्रसंचालकीने प्रस्तावना न लांबवता काव्यवाचनाचा कार्यक्रम सुरू केला ! एक एक कवि कवयित्रीचे वाचन होत होते ...माझी धडधड वाढत होती . अब मेरा नंबर आयेगा...... अब मेरा ही नंबर ...!असं वाटूवाटूनच आतल्या आत घसा साफ करून सुकायला लागला होता!
आणि माझा लाडका अन्ड्राईड फोन उघडून जी कविता वाचायची होती ती उघडून पाहिली...! हीच छान आहे हीच वाचावी पण तीही छान आहे ती छान गाता पण येईल ...! असं मनातल्या मनात विचार करत मोबाईलवर सॉफ्ट टच करून स्क्रीन वर खाली करीत होते ........
आणि तेवढ्यात मोबाईलचा रेडअलर्ट आला! मोबाईलची बैटरी "लो "
😭😭 झाली होती ! अर्रे .... देवा ...! मघापासून फोटो व्हीडीयो वैट्सअप फेबू उघडझाप करीत होते त्याचाच हा परिणाम .....!डोळ्यापुढे अंधारी आली! एकतर मी या मोबाईलच्या भरवशावर माझी कवितांची डायरी पण आणली नव्हती पण मी विचार करण्यात वेळ न घालवता मी स्टेजवरून उडी मारून एका कोप-यात गेले आणि कुणाकडे चार्जर आहे का चार्जर विचारत होते ! आणि अशा कार्यक्रमाच्या ठिकाणी कुणी चार्जर घेऊन येईल का?
😃😃
पण मुसीबत अकल को बंद कर देती है असं काही झालेलं ! तरी मी आशा सोडली नाही
अगदी हॉलच्या शेवट पर्यंत जाऊन विचारले....! आणि उम्मीद पे दुनिया कायम है
! याचा अनुभव आला! एकाने मला चार्जर दिला...! अगदी झडप घातल्यासारखा मी तो
घेतला!आता चार्जर मिळाला तो लावायला बोर्ड शोधणे बाकी होते ...!
तशीच हॉलच्या ऑफीसमध्ये गेले तिथे एक तब्येतीनं अगदीच बारीकसा माणूस कान कोरत बसला होता .
मी त्याला प्लिज प्लिज माझा मोबाईल चार्ज कराल का? विचारले तर भिक मागणा-याकडे तुच्छतेने पहावं तसं तो माझ्याकडे पहात होता ..पण माझी आर्जव जरा जास्तच वाढली होती....तिकडे स्टेजवर माझा नंबर आला असेल असं मनात आलं आणि मी रडकुंडीला येऊन त्याला हात जोडून विनंत्यांवर विनंत्यां करीत होते ....यावेळी तोच एक तारणहार दिसत होता!
आणि तो बारीक माणूस प्रसन्न झाला त्याने एक बोर्ड दाखवला ! जो माझ्या उंचीच्या पोहोंचके बाहर था!
😞😞😞मग पुन्हा एकदा त्यांच्याकडे बेचारी मुसीबत की मारी नजरेनं पाहिले ...
😞😞 तोही जे समजायचे समजला !मोबाईल चार्जर त्यांच्याकडे दिले त्याने तो बोर्डला लावला चार्जरची पीन मोबाईलला लावली आणि बोर्डाचा बटन ऑन केलं आणि तो उभ्या उभ्या एकदम थरथरायला लागला ! मला क्षणभर काय होतंय ते कळेणाच !
आणि जेव्हा लक्षात आलं तेव्हा माझी पाचावर धारण बसली
😳😳😳त्या बारीक माणसाला शॉक लागला होता .....
😳😳आणि मी त्याला पकडणार तर त्याने त्या अवस्थेतही माझ्यावर डोळे वटावरले😳😳😳😳अगं येडे हे काय करतेस ..? असे काही भाव त्याच्या त्या डोळ्यांत मी वाचले
(एरवी काव्यात डोळ्यातले मी वेगळेच भाव वाचत असते
😀😀😀)हं लाकूड लाकूड ! इकडे तिकडे पाहिले एक लाकडी टेबल दिसला . पुर्ण ताकदीनं तो त्या माणसाजवळ फरफटून आणला
आणि त्याने तो पकडल्याबरोबर त्याची थरथर थांबली
😊😊
👏👏 आणि तो वाचला !
😂😂त्या बारक्याला आणि मोबाईलला तिथेच सोडले ...आणि मी तशीच बाहेर पळाले !
😃😃बाहेर आले तर काव्यवाचनासाठी माझेच नांव पुकारत होते...!
आता स्टेजवर जाऊन काय आणि कसे काव्यवाचन करू प्रश्नच होता! लेकीचे शब्द आठवले "जी पाठ असेल ती कविता वाच...!" पण माझे पाठांतर कच्चे त्यामुळे माझ्याच कविता पण कधीच पाठ नव्हत्या ! तशीच ब्लैंक स्टेजवर गेले ...माईकसमोर उभी राहिले आणि डोळे घट्ट मिटून घेतले . डायरीतली ती कविता आठवली , आणि लख्ख डोळे उघडून काव्यवाचन केले ....शब्द नं शब्द आता आठवत नाही पण मित्र हो,
:
:
:
:
:
:
:
:
:
:
:
:
:
:
:
:
:
:
:
:
:
हा अनुभव काल रात्री पाहिलेल्या स्वप्नातला आहे बरं का ..........!
😉😉पण स्वप्नातल्या ह्या फजीतीनं माझे डोळे मात्र चांगलेच उघडलेत .....!
"पाठांतर" किती महत्वाचे असते याचा अनुभव मी स्वप्नातून का होईना पण घेतला मित्र हो
😃😃!कविता पाठ असेल तर .....
* कविचा काव्यरसिकांशी थेट संपर्क होतो!
* कवीच्या चेह-यावरील भाव आपल्या कवितेतील भावनांसोबत बदलतात त्यामुळे ती केवळ वाचिक न होता प्रेक्षणीय होऊन अगदी थेट रसिकांपर्यंत पोहचते !!!
* आणि अशा काव्यवाचनाने कवीलाही रसिकांचे चेह-यावरचे भाव कळतात आणि त्यांच्यातील कनेक्टीव्हीटी जास्त वाढते .
*काव्य आणि आशय रसिकांपर्यंत पोहचण्यासाठी कवितेला निश्चितच मदत होते!
* आणि महत्वाचे म्हणजे कवि, कविता आणि रसिक
यांच्यातील आपआपसातील कनेक्टिव्हीटीने एक " "माहोल" तयार होतो ....!!
काय पटतंय का?
अजुनही खुप फायदे असतीलच!
कवी काव्यरसिकहो तुम्हाला काही माहित असतीलच !
🌷🌷समिधा
